O SZKOLE
Dyrekcja Szkoły Podstawowej Integracyjnej nr 21 im. Kornela Makuszyńskiego
DYREKTOR
mgr Pater Krystyna nauczyciel dyplomowany
przyjmuje interesantów
od poniedziałku do piątku
w godz. 9.00 - 14.00
ZASTĘPCA DYREKTORA
mgr Endruszkiewicz Ewa nauczyciel dyplomowany
przyjmuje interesantów
od poniedziałku do piątku
w godz. 9.00 - 14.00
Czym jest integracja?
By integracja mogła odnieść sukces wymaga spełnienia określonych warunków. Planowanie i strukturalizacja oddziaływań na dziecko muszą być wystawione na konkretne bodźce stymulujące. Dziecko w naszej szkole jest zachęcane i motywowane do przejawiania własnej aktywności. Nauczyciel odgrywa w tym procesie czynną rolę, modeluje te zachowania dobrze znając potrzeby i możliwości dziecka. W tym układzie to nauczyciel wybiera i daje dziecku zadania, oczekuje że dziecko ja wykona. I tak w klasie, liczącej 18-20 dzieci każde z nich ma różne potrzeby i nauczyciel je uwzględnia. W sytuacji dziecka niepełnosprawnego, które gorzej widzi, słysz rozumie, to przecież nauczyciel nauczyciel dostosowuje zadania do możliwości dziecka, uwzględniając jego specyficzne cechy i ograniczenia. Uwzględnianie tej dziecięcej różnorodności to nowy sposób podejścia do edukacji w grupie zróżnicowanej. Nie uwzględnienie w nauczaniu tego, iż dzieci mają różne uwzględnienia językowe, fizyczne, matematyczne, komunikacyjne; stawianie wszystkim jednakowych wymagań stanowi o zaniedbaniu możliwości pedagogicznych. W grupie dzieci niepełnosprawnych też są dzieci z różnymi uzdolnieniami i pomimo swoich ograniczeń w jednej dziedzinie, mogą być dobre w innej. Ale należy też pamiętać, że brak w jednej dziedzinie może wpływać na inną, np. dziecko z trudnościami językowymi często słabiej nawiązuje kontakty z innymi. w procesie kształcenia i przy doborze zadań uwzględniamy więc potrzeby dzieci oraz powiązania między różnymi aspektami funkcjonowania dzieci, żeby nauczanie było skuteczne i wspierało ich rozwój.
Nauczyciel podkreśla wkład każdego ucznia, gdyż wykonanie nawet części zadania ma wartość.
Dużą rolę w klasach integracyjnych w naszej szkole odgrywają zajęcia o charakterze wychowawczym, które tworzą klimat i atmosferę szkoły. bo tak naprawdę szkoła jest takim miejscem, gdzie dzieci - oprócz nauki - mogą wejść ze sobą w swobodne relacje. Odnajdują wówczas swoją tożsamość i uczą się artykułować swoje potrzeby. Te żywe więzi międzyludzkie powstają z odkrycia, kim jest jedna osoba dla drugiej, rodzą się z radości jaką odnajdują dzieci we wzajemnym byciu ze sobą, z poczucia iż mogą sobie pomóc i rzeczywiście pomagają "przejść przez każdy dzień". Nauczyciele troszczą się o osobny rozwój dzieci, o prawidłowy efekt społeczny i emocjonalny. Szkoła nasza jest otwarta na współpracę z rodzicami i realizuje wiele form zachęcania do kontaktów. To rodzice są motorem zmian. Włączenie dziecka niepełnosprawnego do naszych środowisk zaczyna się od ich miłości do dziecka, od widzenia w nim unikalnych wartości, by stało się cenionym człowiekiem w życiu społecznym.
W opinii dzieci i rodziców:
- przynosi obustronne korzyści, przełamuje wszelkie bariery dzielące jednych od drugich,
- chroni przed izolacją
- uczy w naturalny sposób tolerancji, wrażliwości, wyrozumiałości, serdeczności,
- rozwija każde dziecko we wszystkich strefach: poznawczej, społecznej, emocjonalnej, fizycznej i duchowej,
- uczy wzajemnej akceptacji w oparciu o życzliwe odnoszenie się do innych,
- umożliwia odkrywanie swoich zainteresowań i predyspozycji, powoduje wzrost motywacji do działania, nauki, oraz dorównywania innym,
- uczy radości z "dawania"
- rozbudza świadomość tego, że wszyscy ludzie mają równe prawa, choć mają różne możliwości,
- ułatwia budowanie obrazu własnej osoby,
- daje możliwości zabawy i nauki z kolegą, który pracuje wolniej i słabiej,
- wzbogaca wiedzę o różnych schorzeniach i sposobach postępowania z nimi,
- pozwala zdobywać doświadczenie, że w szkole liczy się nie tylko wiedza, ale i serce,
- łagodzi obyczaje (dzieci są mniej agresywne, obserwuje się więcej cierpliwości, taktu i kultury osobistej,
- uczy mądrze sobie nawzajem, pomagać bez wyręczania się,
- powoduje szersze spojrzenie na świat, większą wrażliwość na drugiego człowieka,
- rodzi wiarę we własne siły, pomaga przełamywać bariery nieśmiałości,
- powoduje czynne uczestnictwo w życiu klasy,
- pomaga pozbyć się egoizmu, uczy rozumieć innych,
- umożliwia przyswojenie pozytywnych form zachowań,
- rozwija samodzielność, powoduje zanik niezdrowej rywalizacji na rzecz zgodnego współdziałania,
- żadne dziecko ani jego rodzice nie muszą się martwić, że z powodu określonych niepełnosprawności czy braków dziecko zostanie wyłączone z grupy lub zaakceptowane w mniejszym stopniu.
W opinii pedagogów:
- daje pełne możliwości traktowania indywidualnie każdego dziecka,
- pozwala łatwo odkryć dzieci wybitnie zdolne,
- pozwala dostosować program do możliwości i potrzeb konkretnego dziecka,
- wzbogaca doświadczenie jako pedagoga i jako człowieka,
- pozwala podmiotowo traktować każde dziecko,
- eliminuje postawy litości i nadmiernej opiekuńczości na rzecz pełnej akceptacji,
- rozwija aktywność twórczą nauczyciela, wymaga dodatkowego zaangażowania, jest bardzo czasochłonna wymusza posiadanie pomocy naukowych,
- zmienia nasz stosunek do dzieci niepełnosprawnych, staje się on mniej tkliwy, sugeruje nie wyręczać ale mądrze wymagać,
- zmienia styl pracy - musi on dostosować się do ucznia i jego możliwości,
- musi być elastyczny i otwarty, liczyć się z koniecznością zmian w planie pracy danego dnia,
- łagodzi obyczaje, łatwiej jest pracować w takiej grupie, mają w niej miejsce wzloty i upadki,
- nie wszyscy rodzice są jednakowo zaangażowani, niektórzy są zbyt wymagający i mają niekiedy zbyt duże oczekiwania, a przecież zdarza się tak, że dzieci zdrowe opanowały materiał w stopniu zadowalającym, a dzieci niepełnosprawne osiągnęły więcej niż można się było po nich spodziewać, chociaż nie każdy to docenia,
- praca w tak różnorodnej grupie zachęca, prowokuje do poszukiwania nowych form i metod pracy.
ZAPRASZAMY W PROGI NASZEJ SZKOŁY!
NASZ PATRON
Motto: "Mądrym być to wielka sztuka, ale dobrym - jeszcze większa" - Kornel Makuszyński |
Kornel Makuszyński urodził się 7 stycznia 1884 roku w Stryju, koło Lwowa. Pierwsze kroki literackie, to wiersze historyczne, pełne chwały polskiego oręża, które zaczął pisać, przejęty dziejami polskiej historii. Kiedy przebywał w gimnazjum lwowskim, ukochał teatr. Baczna obserwacja sceny, znajomość dzieł klasycznych i umiłowanie sztuki, zachęciły młodego gimnazjalistę do pisania krytyk teatralnych, które w przyszłości zostały wydane w tomiku pod tytułem "Połów gwiazd". Kornel Makuszyński sam pracował na swoje wykształcenie. Już jako 10-letni chłopiec opuścił dom rodzinny i poszedł "w świat nauki". Siłą własnego charakteru, zdobył wykształcenie uniwersyteckie we Lwowie, a następnie studiował na Sorbonie literaturę francuską. Pierwsze swoje książki zaczął wydawać we Lwowie, następnie w Kijowie i Warszawie. Zaczął pisać dla dorosłych, szybko zdobywając uznanie czytelników. Wydawnictwo Lwowskie, złożyło pierwszą ofertę książki dla młodzieży, l tak zaczęła się twórczość Kornela Makuszyńskiego, skierowana do serc dziecięcych:
- "Straszliwe przygody",
- "Po mlecznej drodze",
- "Narodziny serca",
- "Wesoły Zwierzyniec",
- "Bezgrzeszne lata",
- "O dwóch takich, co ukradli księżyc",
- "Przyjaciel wesołego diabła",
- " Panna z mokrą głową",
- " Przygody Koziołka Matołka",
- "Skrzydlaty chłopiec",
- "Przygody Małpki Fiki-Miki",
- "Wielka brama",
- "Wyprawa pod psem",
- "Awantura o Basie",
- " Legendy krakowskie",
- " Złamany miecz",
- " Szatan z siódmej klasy",
- " Szaleństwa panny Ewy",
- " Za króla Piasta Polska wyrasta"
- ” Bardzo dziwne bajki".
"Darowałem wam wielki skarb - Uśmiech".
Ostatni okres życia spędził Kornel Makuszyński w swoim domu w Zakopanem. Zmarł 31 lipca 1953 roku. Po śmierci pisarza, jego żona, Janina przekazała liczne i bogate zbiory z XVIII i XIX wieku na własność Muzeum Tatrzańskiego. Obecnie muzeum-mieszkanie nosi nazwę Muzeum Kornela Makuszyńskiego.